Niedzielna prawyborcza debata PO była ekscytująca jak gra w szachy. Żadnych kłótni, skandali, chociaż najmniejszych złośliwych aluzji, na które można by zwrócić uwagę. Wyreżyserowane uśmiechy, miła atmosfera i brak emocji, bo kandydaci powtórzyli wszystko, co zostało już powiedziane. Można odnieść wrażenie, że chodziło jedynie o utrwalenie w mediach pozytywnego obrazu Platformy, w której dyskusje przebiegają kulturalnie i grzecznie, a decyzję o wystawieniu kandydata podejmuje całość partii, przeciwnie niż w innych, autorytarnych ugrupowaniach politycznych.
Jedynym przykuwającym uwagę momentem był fragment dotyczący zabiegu in vitro. O ile Sikorski pozostał na terenie, na którym powinien – poruszał kwestię refundacji przez państwo, to Komorowski poszedł o krok dalej – doprecyzował kto na pomoc mógłby liczyć. Według niego zabieg powinien być finansowany ze skarbu państwa, ale tylko wtedy, jeśli będzie pewność, że rodzice dobrze wychowają swoje dzieci. I wyrosną one na POrządnego obywatela!
Te mało przemyślane zdania oszpeciły nienaganny wizerunek Komorowskiego do tego stopnia, że nawet posiadanie wąsów nic mu nie pomoże. Bo kto w takim wypadku powinien decydować o tym, czy rodzina jest w stanie dobrze wychować dziecko? Jakie kryteria określałyby POrządnego obywatela? Spolegliwość, mądrość, poparcie dla odpowiedniej partii? Cały ten pomysł, mówiąc delikatnie, nie ma sensu.
W kolejnych dniach marszałek gorąco tłumaczył się z wypowiedzianych słów. Doprecyzował wprawdzie, że chodziło mu m.in. o kobiety powyżej 80 roku życia, u których nie ma szans na urodzenie zdrowego dziecka. Zabiegi sztucznego zapłodnienia w większości przychodni stosowane mogą być tylko do 45 lat, a nawet, jeśli przekracza się tę granicę, to tylko po dokładnych badaniach stanu zdrowia matki. Fakt, że marszałek nie zdawał sobie z tego sprawy tylko potwierdza, że kwestie dotyczące in vitro powinni poruszać wykwalifikowani lekarze, a nie politycy pod presją Kościoła. Ci drudzy, często niemający żadnego pojęcia na dany temat, potrafią powiedzieć najwięcej i, co gorsze, wykłócać się, że to oni mają rację!